A xubilación é a etapa da vida, en que finalizas a túa vida laboral, en moitos casos, é tras un período laboral pleno (no que finalizas completo, o período de traballo, que regulamentariamente, tes fixado).
Noutras e por desgraza a xubilación vén sobrevinda, por unha enfermidade, que che imposibilita para traballar, e por eso, pasas a un limbo de repouso, que, en moitos casos, non é o desexado, senón que a sociedade, non acepte a esa persoa cuxo rendemento, non é o desexado.
Pódese dicir que é segundo os conceptos gramaticais que a definen?, entón entenderiamos.
- Dar fin ou cima a unha tarefa.
- Chegar ao grao máis elevado, significativo ou extremo que se poida chegar.
Se buscamos sinónimos, atopariamos:
- Acabar, finalizar.
Segundo estas definicións, eu pregúntome. A xubilación na vida real, adáptase á definición, ou máis ben achégase máis aos sinónimos? Porque o ambiente laboral actual, en moitos casos, non supón unha cima de obxectivos alcanzados, nin se chega ás metas que se espera alcanzar.
En moitos casos, arrástranse as expectativas e desexos, ante circunstancias que obrigan a traballar, para conseguir medios de subsistencia, pero sen ser o obxectivo esperado, cando nos envorcamos na vida laboral.
É grande o número de persoas que mostran disconfort e insatisfacción, no seu traballo diario, ben sexa na contorna dos seus compañeiros, dos seus superiores ou das tarefas asignadas. Así que creo, podemos dicir, que non todo o mundo chega á xubilación tras un período no que chegan ao grao máis elevado que se pode chegar.
Finalizado ese período, chégase á xubilación, para chegar a esa fase, necesítanse uns requisitos, entre os que está a idade.
Non podemos esquecer que a idade supón vantaxes e inconvenientes, teñen máis experiencia, unha ampla visión da vida… pero ao mesmo tempo, acháquelos que os anos marcan o noso corpo.
Nesta época, á vez que tes que adaptarte a outros eventos como a perda de seres próximos, en moitos casos cos que compartiches a túa vida e a túa traxectoria vital e que, sen dúbida, márcanche o paso do tempo e a inmediatez da realidade.
Sen dúbida na xubilación hai dous obxectivos fundamentais:
- Adaptar a túa axenda.
- Aceptar a perda de seres próximas.
Cando te xubilas, tes que aceptar que novamente tes que organizar o tempo, xa non tes o horario fixo, senón que tes que redirixir a túa axenda. Ninguén che vai a preguntar que feixes, que vas facer, que obxectivos diarios tes.
Non esquezamos que estamos nunha sociedade egoísta e ” tanto vales, canto dás”.
Novamente tes que enfrontarte, o tempo (que xa só é teu), tes que enfrontarte ás mañás e tardes que tiñas completas, fronte a un tempo, unha mañá, un día, que está pero que quedou baleiro de contido.
Esa é a primeira tarefa, darlle contido, enchela de vida, non ser un lastre para os teus (no caso de ter a sorte de non estar só).
E non pensamos que o único que podemos facer é pensar en viaxar, ir ao teatro, cinema… Non será o momento de dar algo do tempo que agora temos, e antes non tiñamos, aos que comparten o traxecto vital connosco?
Non será o momento de devolver ao mundo e á sociedade o que recibimos?
Non será o momento de deixarnos de queixar e mirarnos ao embigo e pensar que hai xente que pode necesitar da nosa axuda?.
Imos ir deste mundo, sen devolver o que nós tivemos a sorte de ter? Casa, comida, familia, etc.
Eu creo que é o período no que nos temos que marcar dous obxectivos:
- Dar ao mundo o que o mundo nos deu.
- Formarnos no que non tivemos oportunidade de formarnos durante a vida laboral.
Nesta segunda tarefa entra a formación de IV ciclo como unha das opcións posibles, como coñecemento e punto de relación, pero se durante a túa vida laboral/ familiar non atopaches un ombreiro amigo, dubido que o atopes neste novo medio.
A esencia do acompañamento na vida non está nas festas, nos saúdos de compromiso social. A vida é o que atopas ante as catro paredes da túa casa, e se non fuches capaz de cultivar esas paredes, malamente vas atopar “o amigo que te axude “ cando esteas só nesta etapa.
Así que o IV ciclo para min é unha etapa de formación, de temas que non puideches aprender durante a vida laboral (sen máis), pero a vida ten máis aspectos que só ti podes cultivar (canto máis dás, máis tes). E nese sentido, vén encher un aspecto complementario ao resto de facetas que completan un ser humano, para chegar a unha xubilación completa e chea de contido, humano e social.
Autora: Colaboración alumna de IV Ciclo da Universidade de Santiago de Compostela.
Recent Comments